Dat slaat nergens op… of toch?
Als je je best moet doen om jezelf te zijn, hoe ‘jezelf’ ben je dan…?
Als je moet verharden om in je zachtheid te blijven, hoe zacht is dat dan…?
Als je je moet wapenen om je veilig te voelen, hoe veilig voel je je dan echt…?
Als je moet vechten voor vrede, hoe vredig is het dan, wat je zelf voelt en naar buiten brengt…?
Sja… wat dan…?
Uit je comfortzone voor meer comfort… hoe dan?
Ik ga je een verhaal vertellen, dat ik laatst hoorde. Over een experiment met vijf apen, die in een kooi werden gezet met bovenin een tros bananen, bereikbaar met een ladder. Telkens wanneer een aap via de ladder bij de bananen probeerde te komen, werden alle apen bespoten met ijskoud water. Al snel ontwikkelden de apen de gewoonte om te zorgen dat niemand meer de ladder op klom. Ze trokken ze desnoods met geweld van de ladder af. En na verloop van tijd leerden alle apen de bananen te negeren.
Op een dag kwam er een nieuwe aap in de kooi. Telkens als deze aap naar de bananen wilde gaan, vielen de andere apen hem aan. Dus ook deze aap leerde dat de bananen taboe waren. Steeds weer kwam een nieuwe aap in de kooi en leerde heel snel de les: blijf weg bij de bananen! En… vaak waren het juist de nieuwere apen die de overtreders het hardst straften…
Het aantal apen in de kooi bleef gelijk; een nieuwe aap kwam steeds ter vervanging van een ‘oudere’ aap. Maar zelfs toen alle apen vervangen waren, durfde niemand nog de ladder te beklimmen, ook al had geen van deze apen ooit een koude douche gekregen. Ze negeerden de bananen ‘gewoon’. Niet wetend waarom. De oorspronkelijke angst was niet van henzelf, maar ‘zo doen we dat nu eenmaal’.
Wat kun je doen?
Stel dat dit jouw familiegewoonte is. Dan kun je je (voor)ouders de schuld geven dat ze jou bij die lekkere bananen hebben weggehouden. Dat ze het jou verkeerd hebben aangeleerd. En dat ze jou hebben belast met hun ellende. Hen de schuld geven geeft zekerheid: je weet dan zeker dat je zélf hierin gevangen blijft. Dan sta je namelijk onbewust boven hen en ga je onbewust… óf precies doen wat je (voor)ouders deden (geen bananen eten) óf precies het tegenovergestelde (compenseren: bananen eten omdát ’t niet mag). Je bent dan niet vrij om te doen wat je zelf wilt doen… Wíl je bananen eten…?
Je ziet dit veel bij alcoholisme bijvoorbeeld. Als je het alcoholgebruik afkeurt van een (voor)ouder van je kinderen, dan is de kans heel groot dat een van je kinderen naar de fles grijpt en de ander nooit een druppel wil aanraken… Dan zijn ze niet vrij… Je kúnt ze bevrijden… En jezelf… want alles wat je afkeurt in je (voor)ouders, ga je zelf dragen (onbewust kopiëren of compenseren) en kun je dus zélf loslaten…
Wat je kunt doen… om jezelf te helpen en je kinderen te ontlasten
Je kúnt het anders gaan doen dánkzij de ervaringen van je familie… zodat ’t niet voor niets is geweest. Dus de familiegewoonte loslaten zónder je familie los te laten… Innerlijk kun je namelijk niet zonder je familie. Daarom ga je ze onbewust kopiëren of compenseren. Daarom zijn patronen zo moeilijk los te laten. Met je hoofd lukt ’t sowieso niet, want onbewust werk je jezelf dan tegen. Maar dáár kun je dan je familie weer de schuld van geven of zelfs breken met je familie. En zo blijf je weer gevangen…
Zonder je familie blijf je innerlijk nóg loyaler aan je familiegeschiedenis. Gevangen dus.
Mét je familie (innerlijke verbinding! Dus niet per sé fysiek contact) ben je vrij…
Waarin zit jij gevangen? Of je kinderen?
En wil je hierin gevangen blijven? (lees: je ouders of ex de schuld blijven geven, hoe terecht ook).
Of wil je het anders… ook al weet je nu nog niet hoe? Het kán!
Met een familieopstelling kun je de ballast van je familie (en die van je ex) loslaten én verbinding houden met je familie. Zodat je nóg meer jezelf kunt zijn zoals JIJ jezelf wilt zijn. Jezelf bevrijden dus…
Kom het ervaren als representant of reserveer je plek als vraagsteller om écht jezelf en/of je kinderen te ontlasten, te bevrijden. Op weg naar meer rust, zélfvertrouwen, veiligheid…