Het ene moment klaag ik over bilpijn van mijn val, het volgende moment sta ik in het ziekenhuis in Breda een kindje te fotograferen dat het niet gaat redden…
Al een jaar of twaalf werk ik voor stichting Make a Memory. Soms twee keer per jaar, soms twee keer per maand rijd ik naar een ziekenhuis of naar mensen thuis om hun kindje te fotograferen. Meestal een pas-geborene die niet meer leeft, soms een 16-jarige die niet lang meer heeft. Vandaag een iets oudere baby met zijn gezin… Zo’n verdrietig afscheid… De machteloosheid, de oneerlijkheid, het stil verdriet… Van achter mijn camera zie ik hun pijn… en als druppeltje troost maak ik foto’s voor hun verwerking…
Het is verschrikkelijk wat veel mensen meemaken. In het ziekenhuis, in de oorlog, en ook veel dichterbij. Én… JIJ maakt mee wat JIJ meemaakt. Jij hebt last van waar jij last van hebt. Klein of groot, dat maakt niet uit.
Alles mag er zijn. Want het is er toch al…
Dus… ik viel van de trap donderdag. Met mijn lievelingsmok in mijn hand. Met mijn billen stuiterend van de bijna bovenste tot de bijna onderste trede. Blauwe billen dus. Ondanks mijn ‘kussentjes’ toch hartstikke veel pijn in mijn rug en billen… En dan belt Make a Memory… dat relativeert alles… Én het doet nog steeds pijn… Én ik ben zo blij dat ik mag klagen over bilpijn… ik heb wel pijnlijkere tijden gekend…
Waarover zou jij willen klagen?
‘Ik mag niet klagen’
Dat hoor ik regelmatig… Mijn oma zei altijd ‘de kindjes in Afrika hebben het nog veel slechter’, dus ze mocht niet klagen dat ze nog maar 2% zicht had… En terwijl ik middenin een lange slopende vecht-scheiding zat, kreeg een vriendin van mij de ene miskraam na de andere… Je kunt ’t niet vergelijken!
Ja, je mag klagen! (ook jij!)
Je hoeft niet naar mij te luisteren hè. Ik kijk vanuit mijn bril (of eigenlijk door mijn lenzen), dus doe ermee wat voor jou goed voelt. Mijn visie: ja, klaag alsjeblieft! Gooi ’t eruit tegen iemand die ’t kan ontvangen. Ikzelf spreek dan graag een voice-app in naar een lieve vriendin. Ze hoeft er niets mee, geen advies of tips, alleen een ‘ik heb je gehoord’ of iets in die strekking. Je gevoel uitspreken en gehoord worden.
Als je niet klaagt, blijft het hangen.
Misschien wel jarenlang. Als je wel klaagt (lees: het er even helemaal uit ‘gooien’), dan geef je het erkenning in jezelf. Inclusief het oordeel dat je er niet over mag klagen, omdat anderen het veel erger hebben. Want heel eerlijk… dan zou niemand ooit mogen klagen… Ik vind dat niet gezond.
Maar blijf er niet in hangen. In mijn beleving zorgt niet klagen ervoor dat je erin blijft hangen. Maar blijven klagen kan ook een patroon worden. Dan is het handig dat je die gaat herkennen. Dat je je er bewust van wordt, zodat je een keuze krijgt: ga ik dit zelfde verhaal nu nog een keer vertellen of ga ik hulp zoeken, zodat ik ’t kan verwerken en loslaten?
Waar jij last van hebt, is lastig voor jóu.
Dat is belangrijk! Geef jezelf erkenning voor waar JIJ last van hebt. Of dat nu blauwe billen zijn, een kras op je auto, een puberend kind,… Of een ongeluk, trauma, ziekte of gemis. Vergelijk je jezelf met anderen? Kijk of dat er ook mag zijn. En vervolgens of jouw last er ook mag zijn. Het is er allebei. Als het er écht mag zijn, blijft het niet hangen…
Als het toch blijft hangen, houd je je onbewust nog ergens aan vast. Ook dat is heel menselijk. Ikzelf ga hiervoor naar mijn therapeut. Dan heb ik namelijk ergens een blinde vlek op, anders had ik ’t allang losgelaten en bleef ik er niet zo in hangen. Dan vraag ik dus iemand om mee te kijken, zodat ik ’t kan verwerken en loslaten. Bijvoorbeeld met een familieopstelling. Dat ga ik eind deze maand weer doen.
Contact me gerust om te klagen
of om samen te kijken hoe je kunt loslaten wat nog blijft hangen.
Blijft het al langer hangen en wil je een familieopstelling om écht los te laten?Je bent helemaal welkom. Reserveer je plek of contact me even, dan kijken we samen naar mogelijkheden.
Ik zie en hoor je graag.