Weet jij waar je beenspierballen zitten? Ik heb het nooit geweten… Volgens mijn jongste dochter zitten ze onder je billen, vertelde ze gister tijdens het skeeleren… makes sense… toch?
Op het moment dat ik dit schrijf, doet mijn lijf zo zeer… Nou ja, alles behálve mijn beenspierballen. Die voelen helemaal super! Gelukkig maar… Nee, ken je dat, dat soms je lijf schrééuwt om aandacht? Dat je dan nog best kan doorgaan (survival mode on), maar… dat je eigenlijk het beste meer rust kan nemen?
Best grappig eigenlijk (ik gooi ff humor erin, dat helpt vaak wel dingen verzachten); tientallen jaren was ik compleet afgesloten van mijn gevoel. Als kind voelde ik téveel, dus leerde ik het af te sluiten en volledig in mijn hoofd te leven. Mijn pijngrens was through the roof zo hoog en alles leren en weten hielp me overleven. In de afgelopen twintig (of veertig) jaar, heeft mijn lijf allerlei signalen gegeven om het anders te gaan doen. Maar ik voelde het niet en/of luisterde er niet naar. Ik had geen idee hoe. Tot ik niet meer anders kon.
Een kleine tien jaar geleden stortte mijn leven in. Lieve help, op dat moment en in de jaren die volgden was het verschrikkelijk. En toch, uiteindelijk was dit het meest waardevolle dat me had kunnen overkomen. Niet omdat het zo erg was, maar omdat ik niet meer door kon gaan zoals het ging. Omdat ik toen wel móest ontdekken om het anders te gaan doen. Wist ik toen hoe het moest? Hoe ik naar mijn lijf kon luisteren? Hoe nu verder? Nee, ik had geen idee. Maar op dat moment kon ik dit wel gaan leren. Op dat moment vond en vertrouwde ik iemand om me hierin te ondersteunen.
Gister leerde ik waar mijn beenspierballen zitten. Misschien was me dit al eerder verteld, maar gister hoorde ik het, gister luisterde ik. En vandaag voel ik dat mijn hele lijf zeer doet, maar mijn beenspierballen voelen goed. Vandaag heb ik de keuze of ik naar mijn lijf luister of niet. Zonder oordeel. En nu ik kies om naar mijn lijf te luisteren, ben ik maar wat blij met mijn beenspierballen!
Alle gekheid op een stokje; had ik liever eerder hulp gezocht, eerder naar mijn lijf geluisterd, eerder op mezelf leren vertrouwen? Ja, zeker weten! Maar blijkbaar stond ik er pas voor open, toen ik veel te ver was gegaan. Blijkbaar had ik een intense levensgebeurtenis nodig om het roer om te gooien. Dat hoor ik ook van veel anderen; dat er eerst een ongeluk, faillissement, scheiding, medisch noodgeval of iets anders heftigs voor nodig is.
Hoe is dat voor jou?
Wanneer is/was voor jou het moment om (meer) naar je lijf te gaan luisteren?
Deel dit artikel via: